Dit feit heeft mij nooit meer losgelaten. Het is hoogstwaarschijnlijk de basis van het ontstaan van de ervaringstrainingen. In de bijna 20 jaar die ik in de GHZ heb gewerkt lag mijn focus richting bewoners en cliënten altijd op de vraag: “Wat zou ik nu willen, nu nodig hebben en nu zelf kunnen en willen doen als ik in deze situatie zou zitten?”

Juist dat bewustzijn heeft mij enorm veel mooie, hartverwarmende en onvergetelijke herinneringen gegeven in het contact met bewoners en collega’s op de groepen waar ik gewerkt heb.

Helaas werd gaandeweg de ruimte hiervoor in de zorgsector steeds minder vanwege de toename van administratieve taken en verantwoording, zeker ook vanuit mijn functie als manager.

Ik miste dus wat.

Zodoende besloot ik als eigen ondernemer mijn bedrijf op te zetten. Het is De Keerzijde geworden.

Mijn belangrijkste motivatie voor de ervaringstrainingen is om alle deelnemers een onvergetelijke ervaring mee te geven. Hiermee de bewustwording aan te zetten dat de positie van bewoner en begeleider net zo goed andersom had kunnen zijn.

Wanneer aan het einde van een training de vraag: “Wat zou jij het allerbelangrijkste vinden wanneer jij opgenomen zou zijn en noodgedwongen in een groep zou moeten leven?” gesteld wordt zijn de antwoorden eigenlijk allemaal hetzelfde. Gezien, gehoord en gerespecteerd worden. Vooral niet betutteld worden.

Zo eenvoudig kan het zijn.

Zelf heb ik een weekend lang de ervaringstraining meegemaakt als deelnemer in de pilotfase.

Vanaf dat moment is er bij mij veel veranderd. Deze ervaring en bewustwording heeft mij heel veel gegeven, zeker ook in de zorg voor mijn ouders.

En juist dat gun ik iedereen met een verantwoordelijkheid in de zorg. Het is de confrontatie met je eigen onbewuste gedrag. Vaak ook met de slappe lach vanwege alle reacties bij jezelf en bij je collega’s wanneer de afhankelijkheid en het besef hiervan indaalt.

Dat vergeet je nooit meer. En laat dat nou juist de bedoeling zijn.