Onze blogs

Werken in de zorg geeft veel stof tot nadenken. Bovendien maken we bijzondere situaties mee tijdens onze workshops, trainingen en opleiding.

De Keerzijde gaat onder je huid zitten. Je vergeet het nooit meer. 

 

Deze herkenning en nieuwe ideeën uit de praktijk delen we graag met je in blogs.


Ik

verbaasde

mezelf!
Lieke schrijft: Waarom zou je eigenlijk aardig zijn?

Mijn moeder had Alzheimer. We ontdekten het pas toen mijn vader overleden was. Hij had het al die tijd voor zich gehouden en ervoor gezorgd dat thuis alles gewoon door was gegaan.

Mijn vader had zich er dus voor geschaamd. Dat vond ik heel naar om te ontdekken. 

Als dochter werd ik geconfronteerd, samen met mijn broers en zussen, met de organisatie van zorg aan de andere kant dan dat ik als professional gewend was. Ik werd ineens onderdeel van afhankelijke familie. Dat vond ik best heftig.



Het voordeel was natuurlijk wel dat degenen uit de familie die in de zorg werkten vrij snel de wegen wisten te bewandelen om een zo goed mogelijke zorg te kunnen regelen. Zo ging mijn moeder van zelfstandig wonend met Thuiszorg naar een verpleeghuis om vervolgens weer te verhuizen naar een nieuw kleinschalig wonen project in haar eigen dorp. 

De deuren waren hier alleen met codes te openen. Voor bewoners waren de deuren op slot. Ik had toen nog geen benul van hoe dat anders zou kunnen. 

 

Ondanks dat was de zorg goed en waren de medewerkers erg betrokken bij haar. Wij waren ook altijd welkom. Niet geheel tot onze verbazing groeide mijn moeder uit tot het ‘schatje van de groep’ omdat ze haar chocolaatjes uitdeelde aan iedereen om haar heen. Dat gaf mij wel een beetje rust, hoe gek dat ook klinkt. 

Als ik op visite kwam schoof ik graag bij aan tafel waar de meest onsamenhangende gesprekken gevoerd werden. Vaak zei iedereen maar wat en dat leidde niet zelden tot de slappe lach omdat niemand meer wist waar het over ging.  Als ik dan mijn moeder in de slappe lach zag en de tranen over haar wangen zag stromen werd ik weer helemaal blij.

Dat deed me aan vroeger denken, samen aan de eettafel. 

 

Op een dag zat ik na zo’n bezoek weer in mijn auto om naar huis te gaan. Dat was altijd een moment om even bij te komen en alles te overdenken. Ineens besefte ik dat ik enorm moe was. Ik begreep niet zo goed waarvan. Totdat ik besefte dat ik enorm aardig had lopen doen naar personeel. Ik ben best aardig van mezelf, denk ik, maar zoals ik dat daar deed was het echt overdreven. Ik vroeg altijd of het druk was en of er nog voldoende personeel was en of ze een fijne vakantie hadden gehad. En ga zo maar door. 

 

Tijdens mijn bezoek lag dus mijn focus ook erg richting personeel. Terwijl ik er toch eigenlijk voor mijn moeder was.

Als een donderslag kwam het besef bij mij naar binnen. Onbewust had ik bedacht dat als ik aardig zou zijn voor de medewerkers zij vervolgens vast wel goed voor mijn moeder zouden zorgen. 

Want zo werkt het helaas vaker in de zorg.   

Ineens besefte ik dat  dit mijn persoonlijke reactie was op mijn afhankelijkheid als familie. Want op het moment dat je weggaat naar je eigen huis weet je nooit precies wat er bij je moeder gaat gebeuren. 

 

Ik heb een enorm vertrouwen in de zorgmedewerkers. Iemand die voor dit vak kiest heeft het hart op de juiste plek. 

Zeker degenen die voor mijn moeder hebben gezorgd in de laatste fase van haar leven.

 

Maar het gevoel van afhankelijkheid als familie zal ik nooit meer vergeten. 

Ik besefte mij ook hoe belangrijk onderling vertrouwen en samenwerking tussen medewerkers en familie zijn.

Het één kan niet zonder het ander. 

 

Ik weet nu ook dat gedrag van familie, hoe heftig soms ook, altijd  gebaseerd is op persoonlijke onzekerheid vanwege de afhankelijkheid. En vooral ook op grote zorgzaamheid voor vader, moeder of ander familielid. 

Juist daarom is dat praatje of een regelmatig gepland gesprek zo enorm belangrijk. Een gesprek waarin eerlijk en transparant ook dingen verteld worden die misschien niet zo fijn zijn. Dat zorgt ervoor dat vertrouwen kan groeien en versterken. 

 

Aardig en betrokken zijn wordt zeer gewaardeerd als je, zoals ik in de situatie met mijn moeder, afhankelijk bent en moet leren je dierbare los te laten. 






"Kennis is slechts de briljantheid in de organisatie van ideeën. Het is geen ware wijsheid. De ware wijsheid gaat voorbij aan kennis."

 

- Confucius -

Schrijf je in

We sturen maximaal 4 keer per jaar
een nieuwsbrief toe.