Werken in de zorg geeft veel stof tot nadenken. Bovendien maken we bijzondere situaties mee tijdens onze workshops, trainingen en opleiding.
De Keerzijde gaat onder je huid zitten. Je vergeet het nooit meer.
Deze herkenning en nieuwe ideeën uit de praktijk delen we graag met je in blogs.
Vorige week zat ik, sinds lange tijd want ik kom er gelukkig bijna nooit, weer eens in de wachtkamer van mijn huisartsenpraktijk.
Wanneer ik daar ben kijk ik altijd nieuwsgierig rond of er iets veranderd is of niet. Zeker in deze tijd ben ik benieuwd naar hoe ook zij op creatieve manieren de veiligheid voor zichzelf en voor hun patiënten weten in te bouwen. Geen folders in de rekken, kinderspeelgoed achter slot en grendel en iedereen moet handen desinfecteren voor binnenkomst.
Het gaf mij een veilig gevoel en dat is altijd fijn als je daar moet zijn.
In de wachtkamer ben ik nummer 4. Meer dan dit aantal mag er niet naar binnen. Wat een verschil met vroeger. Niemand praat. Zou dat ook bij de bescherming horen? Of is dit het nieuwe normaal?
Gelukkig kan ik op een kleine TV naar de laatste praktijkinformatie kijken. Veel informatie natuurlijk over de preventie rondom het virus.
Ineens komt er iets leuks voorbij op het scherm: één van de huisartsen van de praktijk heeft, samen met een verslaggever, een boek geschreven over communiceren met patiënten in de palliatieve zorg. Kijk, dat vind ik nou leuk om te weten.
Ik overweeg om het aan te schaffen.
En hoe grappig is dit: ik voel me trots omdat het ‘mijn’ huisarts is.
Ondertussen ben ik nog als enige over in de wachtkamer. De lunchtijd is ingegaan.
Mij maakt het niet uit. Ik wacht het rustig af.
Dan loopt er ineens een medewerkster van de praktijk langs. We groeten elkaar heel vriendelijk. Ik word daar blij van. Ze loopt naar de arts waarmee ik een afspraak heb staan en dan hoor ik ineens achter mij in de gang: “Maar jij hebt er nog één te gaan toch?”
Het heeft even tijd nodig. Het kwartje valt niet direct. Dan klapt ie ineens naar binnen:
Ik ben die ene nog te gaan!
Het kan niet waar zijn dat er zo over patiënten gesproken wordt. Iedereen is hier altijd zo vriendelijk.
Ik besef dat dit totaal geen foute bedoelingen zijn. Deze persoon is zich van geen kwaad bewust.
Van binnen voel ik het stoplicht dat op rood stond vanwege onze 100% on hold, per direct op groen springen.
Een teken dat we heel snel weer aan de slag moeten met onze trainingen. Er is nog een hoop te doen!
Eenmaal bij de arts binnen zit die opmerking nog in mijn hoofd. Ik wil het ter sprake brengen.
Tegelijkertijd ben ik daar natuurlijk als patiënt met een klein ongemak aan één van mijn tenen. Er moet in gesneden worden.
Ik voel mijn afhankelijkheid en durf het niet te zeggen. Tenslotte was het ook al lunchtijd voor de arts. Zo is er altijd een excuus om iets niet te doen.
Ik ben geen haar beter dan een ander. Ook ik heb nog een hoop te doen.
En over het boek? Dat heb ik natuurlijk in huis.
Interesse? Neem contact met ons op.
- Confucius -
