Als begeleider in de GHZ werkte ik jaren geleden op een woning waar een tweeling, beiden met een beperking, woonde.

Deze tweeling bleek net zo oud als ik te zijn op 3 dagen na. Het besef dat de situatie net zo goed andersom had kunnen zijn en dat zij dus mijn begeleiders hadden kunnen zijn, maakte diepe indruk op mij.

Toen ik jaren later ontdekte dat ik zelf een alleen geboren tweeling ben werd dat gevoel nog eens versterkt. Want ook bij mijn ontwikkeling in de baarmoeder is er dus iets niet helemaal goed gegaan.

Soms, heel soms komt er iemand op je pad waarmee je direct uren door kunt praten, lachen en de tijd vergeet.
Zo kwamen Freek Felet en ik elkaar een aantal weken geleden tegen omdat hij als tekstschrijver vanuit Vilans een interview kwam afnemen over onze trainingen De Keerzijde.

Gisteravond in bruisend Breda gaven we er een vervolg aan. 

Het werd een hele inspirerende en bijzondere avond.

"Doen jullie HET nog steeds?"
Ik viel even stil bij deze vraag. Dat gebeurt mij niet snel zoals degenen die mij goed kennen weten. 

Soms heb ik zo'n weekend, meestal met slecht weer, waarin ik met weemoed én trots, terugblik op alles wat we als team hebben meegemaakt binnen De Keerzijde. En dat is eerlijk gezegd best veel.
13 Jaar geleden is zo'n moment dat direct weer levendig naar bovenkomt. Onze eerste 24 uurs (!!) ervaringstrainingen als onderdeel van het project 'Van harnas naar zomerjurk' voor Zorggroep Groningen. Een enorme uitdaging!
Maar wat is er bij ons in de afgelopen 13 jaar veranderd?

Het zal degenen die mij kennen niet verbazen dat ook ik me af en toe hopeloos, teleurgesteld en simpelweg enorm kwaad voel vanwege de sfeer en vooroordelen ten opzichte van asielzoekers in NL en de rest van Europa.
Ik wil dan ook graag deze foto delen van onze eerste leerling die na een lang en intensief traject haar VIG diploma in NL heeft behaald. 

We krijgen vaak de vraag: "Wat gebeurt er nu allemaal in die ervaringstraining van jullie?
Nou dit dus:
In de evaluatie workshop met 12 deelnemers GHZ kwam er veel boven. 

Een half jaar geleden wist deze super enthousiaste jonge knul uit Soedan niet hoe hij aan een stageplaats in de ouderenzorg kon komen. Hij volgde op dat moment de speciale Entree opleiding voor anderstaligen waarvoor een stage op niveau 1 simpelweg niet te vinden was. Ondanks zijn enorme drive... Maar één ding wist hij zeker: het gaat me lukken, want de ouderenzorg is het voor mij. Geen twijfel mogelijk.

Wij doen niks 'zomaar' in de trainingen. Alles zit hem in de kleine details. Net als in de dagelijkse zorg.

Ja ook ik besteed veel teveel tijd achter mijn laptop. Wie niet?
Of dat nu voor de trainingen of voor mijn interim-opdracht is maakt niet uit.

Eerlijk gezegd haal ik veel meer plezier en voldoening uit mijn gesprekken met medewerkers, bewoners en collega's dan uit het bijhouden van de mail en overige administratie. In het contact met anderen vind ik de echte verbinding en passie voor dat wat ik doe.

Een half jaar geleden wist deze super enthousiaste jonge knul uit Soedan niet hoe hij aan een stageplaats in de ouderenzorg kon komen. Hij volgde op dat moment de speciale Entree opleiding voor anderstaligen waarvoor een stage op niveau 1 simpelweg niet te vinden was. Ondanks zijn enorme drive... Maar één ding wist hij zeker: het gaat me lukken, want de ouderenzorg is het voor mij. Geen twijfel mogelijk.

De ouderenzorg wordt steeds complexer. Waar vroeger iedereen die het wilde vanaf zijn 65e een plekje kon vinden in een ‘bejaardentehuis’ is dat nu ondenkbaar. Het aantal 65-plussers is door de babyboom na de Tweede Wereldoorlog groter dan ooit. Er is simpelweg geen plaats meer voor zoveel ouderen in de zorglocaties. Als oudere moet je heel wat mankeren, wil je een indicatie kunnen krijgen voor een woonzorgcentrum. Daarbij hebben wij heel veel nieuwe collega's nodig.

Maar wat is daarbij belangrijk?

Wat levert een ervaringstraining van De Keerzijde mij, mijn team en onze bewoners op? Voordat managers en teamleiders in de zorg besluiten onze trainingen te starten, willen ze natuurlijk eerst weten waarom precies. Wat is de meerwaarde? In dit blog presenteren we je de 7 voordelen!

Mijn moeder had Alzheimer. We ontdekten het pas toen mijn vader overleden was. Hij had het al die tijd voor zich gehouden en ervoor gezorgd dat thuis alles gewoon door was gegaan.

Mijn vader had zich er dus voor geschaamd. Dat vond ik heel naar om te ontdekken. 

Als dochter werd ik geconfronteerd, samen met mijn broers en zussen, met de organisatie van zorg aan de andere kant dan dat ik als professional gewend was. Ik werd ineens onderdeel van afhankelijke familie. Dat vond ik best heftig.

Vorige week zat ik, sinds lange tijd want ik kom er gelukkig bijna nooit, weer eens in de wachtkamer van mijn huisartsenpraktijk.

Wanneer ik daar ben kijk ik altijd nieuwsgierig rond of er iets veranderd is of niet. Zeker in deze tijd ben ik benieuwd naar hoe ook zij op creatieve manieren de veiligheid voor zichzelf en voor hun patiënten weten in te bouwen. Geen folders in de rekken, kinderspeelgoed achter slot en grendel en iedereen moet handen desinfecteren voor binnenkomst.

Het gaf mij een veilig gevoel en dat is altijd fijn als je daar moet zijn.

Een paar jaar geleden trok ik samen met mijn zorgcollega's de stoute schoenen aan. We huurden een huisje op een vakantiepark en zijn een weekend lang verpleeghuis gaan spelen. Vroege en late diensten wisselden elkaar af en de afspraak was: gebruik zoveel mogelijk de ervaring van de werkvloer en dus de handelingen, regels en de activiteiten van alledag. Ik werd van het ene op het andere moment bewoner en belandde in een systeem waar ik zelf geen regie meer over had. 

Deelnemers aan onze trainingen komen meestal binnen met veel energie en een grote nieuwsgierigheid naar wat we allemaal wel niet zullen gaan doen.
"We gaan HET ervaren'!!!

Soms kom je op zorglocaties waar je mond openvalt van verbazing. Zo’n plek is ouderenlandgoed Grootenhout in het Brabantse Mariahout. Een landgoed voor ouderen met dementie. Zij beleven er hun laatste levensfase met veel bewegingsvrijheid en omringd met liefde. Het landgoed is opgericht in 2009 door het stel Noudje van Bussel en Doris van Vuuren. Daar waar voor velen het leven stopt bij de diagnose Alzheimer, bewijzen Noudje en Doris dat er leven is ná Alzheimer.

De Keerzijde helpt statushouders de opstap naar een betaalde baan maken.

Er is veel te doen over vluchtelingen in Nederland. Vaak leeft het beeld dat ze niet willen werken. De praktijk wijst gelukkig anders uit. Veel statushouders werken als vrijwilliger. Ze willen zich nuttig maken en zo iets terug doen voor de steun vanuit onze samenleving. Velen willen ook graag betaald werk, maar beschikken hiervoor niet over de juiste papieren.  

Tja, vooroordelen.

Voor iemand die statushouders wil ondersteunen, moet ik bekennen dat ik er ook regelmatig last van heb. Als ik een aantal keren achter elkaar het huiswerk van een student niet toegestuurd krijg, denk ik al snel: ze zal er wel geen zin in hebben. Laatst kwam ik dan ook een beetje boos binnen bij een afspraak. Ik wilde de studente zeggen dat ik niet voor niks zoveel tijd in gesprekken met elkaar steek. Dat ik er op zijn minst graag serieuze inzet voor terugzie.