Vorige week zat ik, sinds lange tijd want ik kom er gelukkig bijna nooit, weer eens in de wachtkamer van mijn huisartsenpraktijk.

Wanneer ik daar ben kijk ik altijd nieuwsgierig rond of er iets veranderd is of niet. Zeker in deze tijd ben ik benieuwd naar hoe ook zij op creatieve manieren de veiligheid voor zichzelf en voor hun patiënten weten in te bouwen. Geen folders in de rekken, kinderspeelgoed achter slot en grendel en iedereen moet handen desinfecteren voor binnenkomst.

Het gaf mij een veilig gevoel en dat is altijd fijn als je daar moet zijn.

Een paar jaar geleden trok ik samen met mijn zorgcollega's de stoute schoenen aan. We huurden een huisje op een vakantiepark en zijn een weekend lang verpleeghuis gaan spelen. Vroege en late diensten wisselden elkaar af en de afspraak was: gebruik zoveel mogelijk de ervaring van de werkvloer en dus de handelingen, regels en de activiteiten van alledag. Ik werd van het ene op het andere moment bewoner en belandde in een systeem waar ik zelf geen regie meer over had. 

De ouderenzorg wordt steeds complexer. Waar vroeger iedereen die het wilde vanaf zijn 65e een plekje kon vinden in een ‘bejaardentehuis’ is dat nu ondenkbaar. Het aantal 65-plussers is door de babyboom na de Tweede Wereldoorlog groter dan ooit. Er is simpelweg geen plaats meer voor zoveel ouderen in de zorglocaties. Als oudere moet je heel wat mankeren, wil je een indicatie kunnen krijgen voor een woonzorgcentrum. Daarbij hebben wij heel veel nieuwe collega's nodig.

Maar wat is daarbij belangrijk?

Soms kom je op zorglocaties waar je mond openvalt van verbazing. Zo’n plek is ouderenlandgoed Grootenhout in het Brabantse Mariahout. Een landgoed voor ouderen met dementie. Zij beleven er hun laatste levensfase met veel bewegingsvrijheid en omringd met liefde. Het landgoed is opgericht in 2009 door het stel Noudje van Bussel en Doris van Vuuren. Daar waar voor velen het leven stopt bij de diagnose Alzheimer, bewijzen Noudje en Doris dat er leven is ná Alzheimer.

De Keerzijde helpt statushouders de opstap naar een betaalde baan maken.

Er is veel te doen over vluchtelingen in Nederland. Vaak leeft het beeld dat ze niet willen werken. De praktijk wijst gelukkig anders uit. Veel statushouders werken als vrijwilliger. Ze willen zich nuttig maken en zo iets terug doen voor de steun vanuit onze samenleving. Velen willen ook graag betaald werk, maar beschikken hiervoor niet over de juiste papieren.  

Tja, vooroordelen.

Voor iemand die statushouders wil ondersteunen, moet ik bekennen dat ik er ook regelmatig last van heb. Als ik een aantal keren achter elkaar het huiswerk van een student niet toegestuurd krijg, denk ik al snel: ze zal er wel geen zin in hebben. Laatst kwam ik dan ook een beetje boos binnen bij een afspraak. Ik wilde de studente zeggen dat ik niet voor niks zoveel tijd in gesprekken met elkaar steek. Dat ik er op zijn minst graag serieuze inzet voor terugzie.